ដោយ ឈាត ស្រ៊ាង | នេះជាអត្ថបទស្ដីពីការបាត់បង់សាច់ញាតិ អំពីការរង់ចាំដំណឹង និងអំពីអ្វីដែលសង្គមអាចធ្វើបានដើម្បីឲ្យអ្នកដែលកំពុងរង់ចាំដំណឹងពីមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់បានស្ងប់ចិត្ត។ ខ្ញុំធ្លាប់បាត់បង់សាច់ញាតិ។ ឪពុកខ្ញុំបានធ្វើមរណៈកាលកាលពី៣០ឆ្នាំមុន ពេលខ្ញុំមានអាយុទើប១០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត ប្អូនប្រុសពៅខ្ញុំម្នាក់ ដែលទើបមានអាយុ៤ឆ្នាំ ក៏បានស្លាប់ជាមួយគាត់ដែរ។ ពួកគាត់ទាំងពីរត្រូវបានសម្លាប់ដោយពួកទ័ពព្រៃ ដែលចូលមកលួចប្លន់ភូមិខ្ញុំជាញឹកញាប់ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះកើតឡើងក្រោយការដួលរលំនៃរបបប៉ុលពត។ ការបាត់បង់នេះ ផ្លាស់ប្តូរជីវិតខ្ញុំ និងគ្រួសារខ្ញុំទាំងស្រុង។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំក្តុកក្តួល ខ្ញុំនឹករលឹក ខ្ញុំសោកសៅ ខ្ញុំស្តាយស្រណោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កំសត់ ដែលឪពុកបានចាកចេញ អាណិតដែលប្អូនតូចម្នាក់ស្លាប់ទាំងមិនទាន់ដឹងក្តីផង។ ខ្ញុំធ្លាប់បង្ហូរទឹកភ្នែក នៅពេលខ្ញុំនឹកគាត់។ រឿងខ្ញុំកំសត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំស្ងប់ចិត្តដោយខ្ញុំដឹងថា ពួកគាត់នឹងមិនអាចវិលវិញឡើយ ទោះមានពេលខ្លះ ខ្ញុំយល់សប្តិថាបានជួបគាត់វិញក៏ដោយ។ ខ្ញុំដឹងថា ការបាត់បង់របស់ខ្ញុំជារឿងកំសត់ណាស់ នេះខ្ញុំឃើញនឹងភ្នែកផ្ទាល់ថាពួកគាត់ទាំងពីបានចាកចេញ ពីខ្ញុំ និងគ្រួសារប្រាកដផង។ ចុះទំរាំ ការបែកបាក់ ការចាកចេញ និងបាត់បង់ ដែលមិនបានឃើញ មិនប្រាកដថា សាច់ញាតិទៅដល់ទីណាឲ្យប្រាកដ មិនដឹងថាគាត់ស្លាប់ឬរស់ បើរស់ តើរស់នៅក្នុងស្ថានភាពបែបណា។ តើអារម្មណ៍របស់យើងក្តុកក្តួលប៉ុណ្ណា? ម្យ៉ាងចង់ដឹងដំណឹងពីបងប្អូនសាច់ញាតិ ម្យ៉ាងមិនប្រាកដក្នុងចិត្តថា បើជាដំណឹងអាក្រក់ នឹងអាចទទួលយកបានបែបណា? … Continue reading ស្ងប់ចិត្ត៖ កម្ពុជាគួរបើកយុទ្ធនាការស្វែងរកគ្រួសារបែកបាក់ដោយសង្គ្រាម!!!
ស្ងប់ចិត្ត៖ កម្ពុជាគួរបើកយុទ្ធនាការស្វែងរកគ្រួសារបែកបាក់ដោយសង្គ្រាម!!!
សមាគមនិសិ្សតខ្មែរប្រចាំរដ្ឋឃ្វីនស្លែន 